Znalezionych wyników: 11

W środę jadę do docenta na kontrolę. Ciekawe co mi powie. Czuję sie nie najgorzej więc mam nadzieję,że wszystko jest ok.

Tak,to ja

Od ponad 4,5 roku myśle tylko pozytywnie. Fakt-na poczatku miałam chwile zwątpienia i załamania ale chyba każdy na moim miejscu tak by czuł. Potem to minęło i jest dobrze. Czasami łapię jakiegos dołka ale staram się go szybko zakopywać

A zbytecznych stresów unikam-sa tylko te które muszą być bo to nie uniknione niestety jest...

Dzięki Wam wszystkim za miłe słowa. Nie wiedziałam że jestem taka znana

:):)

A tak poważnie to łatwo nie jest ale jakoś daje radę-innego wyjscia nie mam. Paradoksalnie dzięki chorobie stałam się chyba jeszcze mocniejsza,poznałam wile wspaniałaych osób,nauczyłam się dostrzegać potrzeby innych,cierpienie które jest wokól mnie. Staram sie pomagac innym na miarę swoich mozliwosci.

Bywało lepiej kochana ale nie jest tak źle jakby mogło być

Grunt to się nie załamywać i przeć do przodu. Co mi będzie jakiś nieboraczek życiem rządził

I mam nadzieję ze długo jeszcze nie beda chcieli. Jeszcze mam masę rzeczy tutaj do zrobienia

No ja cały czas w to wierzę. Nie biore innej opcji pod uwagę. Mam nadzieję że teraz już tylko dobre dni przedemną. Czas leci szybko. Mam nadzieję że bedę miała siły kiedyś wnuki wychowywac

Jusia z zawrotami i bardzo silnymi bólami głowy męczyłam się prawie 5 lat. Byłam pod "opieką" neurologa który twierdził,że to są typowe migreny,faszerował mnie lekami i nic wiecej. Jedyne badanie na które mnie skierował to było EEG głowy i po jego wynikach stwierdził że jest ok. Jak zapewne wiecie EEG kontroluję prace fal mózgowych a nie pokazuje zmian w mózgu. Jednak ja wtedy o tym nie wiedziałam i zaufałam pani doktor...No i tak faszerowała mnie tymi lekami te 5 lat i wmawiała ze to migrena. Gdyby nie ciąża ,która bardzo uaktywniła guza i po porodzie doszło do przełomu pewnie już teraz wszystko by "doktor glinka" ze mnie wyciągał...:)

Edi jak piszesz po tamtej stronie już byłaś, i najwyraźniej jeszcze Cię tam nie chcą :lol:

, więc my będziemy trzymać kciuki, żeby jeszcze dłuuuuuuugoooooooo nie chcieli :-D

, Słonko dolegliwości niedowładu na pewno są uciążliwe, ale... nic to w porównaniu, że jesteś na tym świecie i możesz być z synkami, wychowywać ich i rozpieszczać :lol:

Jestem pewna, że sublokator został poskromiony i poznał swoje miejsce w szeregu, więcej terytorium nie dostanie i koniec kropka.

Trzymaj się pozdrawiam M.

Dzięki! Trzymam się chyba dzielnie jak na zaistniała sytuację

Nie jest najlepiej ale było gorzej.

Witam wszystkich. Część z Was zna mnie z forum prosalute i wiedzą na co jestem chora ale dla tych co nie wiedzą krótkie streszczenie...

4,5 roku temu poszłam do szpitala urodzić dziecko.Przewidywany czas pobytu to 4 dni-miałam mieć cesarkę.
Niestety okazało sie inaczej.Wróciłam do domu po prawie m-cu bo 3 dni po porodzie dostałam strasznych bólów głowy.TK wykazała u mnie dwie zmiany w mózgu w tym jedna wielkości 7cmx7cmx7cm. Zostałam od razu przewieziona na operację do innego miasta ponieważ u mnie w szpitalu nie ma oddziału neurochirurgicznego.
Operacja trwała 9 godzin.Była bardzo ciężka.Po operacji przeszłam śmierć kliniczna.Guza nie wycięto całego ponieważ jest zrośnięty z pniem mózgu.Po operacji straciłam słuch na jedno ucho,praktycznie nie widzę na jedno oko i mam porażony nerw twarzowy.Rehabilitacja przyniosła jako takie efekty ale nie do końca.Nadal nie mogę sie normalnie uśmiechnąć,mam problemy z piciem-ulewa mi się, z jedzenie-czesto wypada mi z ust i czasami jak twarz jest bardzo napięta i odrętwiała to niewyraźnie mówię.
Ale nic to-jakoś daję radę. Nie jest łatwo ale mam 3 synów i jestem im potrzebna.Walczę z tym dziadostwem.Żyję od badania do badania i wierzę że mój "sublokator" nie zacznie odrastać. Miesiąc temu robiłam kontrolny MRI i wielkość guzów nie zmieniła się czyli jak na razie jest ok.:)