Znalezionych wyników: 13

no pewnie
odczekalam kilka dni, abys miala czas na ogarniecie sie
ale teraz zaczynam nekac - dawaj, relacjonuj

impresje eks-emigranta musza byc bezcenne

Zoi, pustke zapelnia nowa rzeczywistosc?

Czekamy na relacje :mrgreen:

Taterniczko,

Servan-Schreiber miesza dowody naukowe z przypuszczeniami i wlasnymi wyobrazeniami. Powstala ksiazka bardzo sugestywna w swym przekazie i bardzo...poczytna.

Ja podczas leczenia traktowalam te ksiazke jak biblie. I o malo co zle sie to dla mnie nie skonczylo, bo przy wadze 42 kg nadal upieralam sie przy jedzeniu zdrowo, zamiast kalorycznie. Od tego czasu jestem sceptyczka.

W niejednym miejscu na tym forum pisalismy o "zdrowych dietach", pozytywnym mysleniu, medytacjach. Wszystko co zdrowe nam pomaga, ale jak we wszystkim, trzeba zachowac rozsadek.

taterniczka,
Antyraka wszyscy czytali.
Proponuje Ci korzystac z opcji wyszukiwania

Polu, ehem, rumienie sie.

Taterniczko, chyba jest tak jak pisze Gaba, kazdy musi swojego organizmu sluchac. Moj kazal mi przyspieszyc, co skrzetnie uczynilam 3 miesiace po zakonczeniu leczenia. Lekarz nie widzial przeciwskazan, ale tez nie do konca mu mowilam co wyprawiam. Z perspektywy roku widze, ze przesadzilam, ze trzeba bylo wolniej. Ale moja psychika tego wlasnie potrzebowala, wiec... wybor jednak byl dobry. :lol:

Nie miej pretensji do lekarza, ze nie daje Ci zamknietych odpowidzi: co, kiedy, jak. Ogolne wskazania sa takie: powrot do wspolzycia najwczesnej po 6 tygodniach (przy naswitlaniach moze sie okazac zbyt wczesne), marsze bez przecizania sie zaraz po zakonczeniu leczenia, intensywniejsze po 6 tygodniach, bieganie; fitness po 3 miesiacach. Sa tez takie zalecenia - przez rok nie podnosic ciezarow powyzej 5 kg.
Wszystko to trzeba odniesc do swojego organizmu. Ja bym powiedziala tak: 3 miesiace po zakonczeniu leczenia mozna/nalezy/dobrze jest

zaczac wiecej wymagac od swojego ciala.

Dziewczyny,

Miałam wielką ochotę na odkurzenie wątku, by się dowiedzieć co u Was? Jakieś zmiany? Udaje się choć trochę zapełnić tę pustkę po raku?

U mnie chyba coraz lepiej, spokojniej. Minął rok od zakończenia leczenia, coraz rzadziej myślę o raku, dokładniej "moim raku". Już nie tylko mówię "wiem, że będzie dobrze" lecz działam i funkcjonuję zgodnie z tymi słowami. Chyba udaje mi się zakopywać tę pustkę. :-D

"Nie potrzebuje raka do szczescia" to tytul wywiadu z WO z Magda Prokopowicz i zdanie, ktore swietnie opisuje stan, do ktorgo dazymy - nie sadzisz Zoi?

Bo najpierw rak daje sile - do walki, potem radosc i szczescie - z wygranej bitwy lub calej walki, sprawia, ze dostrzegamy wielkie radosci w malych sprawach, a potem - spadek, pustka i zjazd. Tak, zdecydowanie trzeba nauczyc sie "nie potrzebowac raka do szczescia", by, jak to pieknie napisala Pola, odbic sie i poszybowac.

No, w kazdym razie stawic sie na starcie 8-)

Tak, czyli wracamy na simontowskich wyobrazen o rzeczywistosci :D
tylko nie chciejmy na sile widziec tylko sloneczka
bo sie nie da
dajmy sobie prawo do ponarzekania
a jak juz sobie ulzymy (zwlaszcza tutaj), to sloneczko zaswieci

pozdrawiam z Dakaru

ooo, od kiedy jest opcja edytuj? wlasnie poprawilam we wczesniejszym poscie - Zoi, pisz (a nie pisze, jak omylkowo napisalam)

Zoi, pisz, koniecznie.

Przepraszam, ze tak publicznie - robisz cos z ta Twoja menopauza czy czekasz az "przejdzie"? Wzorem mojego doktora nie smiem namawiac na hormony, ale pomagaja one na wiele.

Zastanawialam sie dzisiaj cale przedpoludnie nad tym co napisalas. Rak ucieczka? Moze cos w tym jest. Moj ujawnil sie po potwornie wyczerpujacych fizycznie i psychicznie dwoch latach. No i wreszcie nie ja musialam sie martwic, ale o mnie wszyscy wokol... Teraz tez migam sie, nie chce wracac "na etat", ale to juz raczej inna historia - moja teoria, ze po 40. nikt nie powinien miec szefa

Tak, tutaj tez sie z Toba zgadzam, rak dal inne spojrzenie (moje pierwsze wpisy sprzed kilku miesiecy na tym forum byly wlasnie o tym). Obawiam sie jednak, ze ten przywilej nie zostal nam dany na zawsze. Moj "miekki brzuszek" powoli znow zaczyna twardniec, ale mam nadzieje, ze juz nigdy nie bede "zimna suka"

Chcialabym zatrzymac sie gdzies w polowie. Funkcjonowac w miare normalnie, jak przed choroba, a jednoczesnie kochac wszystkich, tych blizszych i tych dalszych.

Co do kochania. Moja przyjaciolka ma taka teorie - co wysylasz to dostajesz. Zwracala mi w ten sposob uwage, ze jestem zbyt szorska w obejsciu z ludzmi. I gdy wymeczona do imentu, w 3 i 4 tygodniu radioterapii ledwo doczlapywalam sie na radioterapie, patrzylam na ludzi na ulicach, w szpitalu, wszedzie (no wiesz, stolica dosyc przeludniona) z wielka sympatia, wszyscy wydawali mi sie wspaniali. I wiecie co - byli wspaniali. Nie spotkalam sie z ani jedna przykra czy zlosliwa uwaga. Jakby naraz wszyscy przestali zauwazac, ze jestem biala, ze co ja tu robie, ze mozna mnie na cos naciagnac itp.

Zoi,

Rozumiem Cie na tyle, na ile jeden emigrant moze zrozumiec drugiego. I bardzo cieplo o Tobie mysle. Nie sadze, bym potrafila Ci pomoc i pewnie nie o pomc tu chodzi ale bardziej o wysluchanie i zrozumienie.

Moje czarne mysli dotycza moze innych spraw, ale wydaje mi sie, ze glowne podloze maja podobne - pytanie o sensownosc decyzji podjetej przed laty, czyli wyjazd z kraju. I dalej jak po sznureczku pod ten fakt podczepia sie wszystko. Tesknote za rodzina w Polsce, problemy adaptacyjne zw z praca, kasa, ubezpieczeniem, itd itp. Jak trudno majac to wszystko na glowie zmagac sie z rakiem? Potwornie trudno. Zoi, przytulam mocno.

Luiko,
Takie stany pojawiaja sie jakis czas po zakonczeniu leczenia, nie podczas i nie zaraz po, wydaje mi sie, ze to wlasnie ma na mysli Zoi.
I nie da sie ich odegnac jak czarodziejska rozdzka jednym slowem, czy zdaniem. To dlugi proces. I jednym z elementow tego procesu jest pogodzenie sie, ze tak wlasnie jest.

Ja tez sie boje. No nie caly czas. Spie dobrze, jem, pracuje. Tylko tak raz na tydzien albo dwa mnie dopada. I tak straaaasznie jestem wdzieczna, ze najblizsza mi osoba nie zaprzecza, nie ignoruje i nie banalizuje moich stanow. Za to wysluchuje. Efekt? Po chwili zapominam. Do nastepnego razu

Droga Zoi,

Bardzo Ci dziekuje, za ten artykul. Rowniez mi byl on bardzo potrzebny. Bo chociaz ciagle niesie mnie euforia poremisyjna, to jednak zaczely pojawiac sie momenty otepienia. A z nimi coraz wieksze poczucie winy, z tego samego powodu