Znalezionych wyników: 2

dziękuję Wam wszystkim za wszystko. Przede wszystkim za to, że byliście, że miałam świadomość, że w każdej chwili mogę podejść do komputera, zapytać i na bank odpiszecie. To bardzo dużo dla mnie znaczy

Tata odchodził od piątku do poniedziałku z różnymi fazami. Raz był przytomny, rozmawiał, śmiał się, podszczypywał, wtrącając w międzyczasie (z tym samym przytomnym wzrokiem), jak to właśnie jest u babci, jak to Tereska (?) go odwiedziła... Innym razem cierpiący, tracący przytomność i wyjący z bólu. Jego ciało, wygląd zewnętrzny, oddech, oczy - wszystko się zmieniało z godziny na godzinę... Tak, jak On pokazał nam umieranie, nikt inny nigdzie indziej by nam tego nie opowiedział. Nie wiem, czy bardziej my przeprowadziłyśmy Jego (na tamtą stronę), czy bardziej On nas (przez końcówkę życia).
Jedno jest pewne - dawał nam siłę, a my Mu, mam nadzieję, poczucie bezpieczeństwa.
Jeszcze do mnie nie dotarło, jeszcze wszystko jest za mgłą, gdzieś poza mną, tak, jakby w ogóle mnie nie dotyczyło. Wiem, że kiedyś przyjdzie taki dzień, że się obudzę, dotrze do mnie i wtedy nie wiem...

W poniedziałek, 05 grudnia o 20.26 nasz Tata odszedł... Nie wiem, skąd wiedziałyśmy, że to się dzieje, nie wiem, skąd miałyśmy tyle siły, żeby to wszystko przejść... Umieranie jest straszne. Zwłaszcza dla rodziny. Patrzyłam na to wszystko, a to działo się gdzieś daleko, poza mną.
Byłyśmy przy Tacie do samego końca. Godzinę, może dwie przed śmiercią, otworzył jeszcze oczy, popatrzył na nas i się uśmiechnął. To najcenniejsza rzecz, jaka nam po Nim została....
Chętnie opisałabym Wam dzień po dniu od piątku do poniedziałku. Jak się zachowywał, co się po kolei działo, ale nie wiem, czy to dobre...