Znalezionych wyników: 224

Jakoś dziwnie pustoszeje nam to forum, mamy już przedsmak Świąt, czy może w dalszym ciągu działa jesienna depresja.
Cieszę się Justynko, że coś się u Ciebie dzieję, przynajmniej widać, że starasz się żyć tym co się tutaj dzieje.
Pozdrawiam serdecznie

Według tej klasyfikacji wszystko się zgadza, Farmer, czyli rolnik, rolnik nie daj Boże podobny do Leppera, burak totalny...
Ale u mnie co najwyżej siermiężny Ślimak...

Pogoda jesienna, więc można zapaść na luminocośtam, wychodzić i wracać z pracy w zmroku, tak, że ciężko będzie nam doczekać do wiosny.
Najbardziej mają przewalone Ci z dalekiej północy, oni nawet słonca nie oglądają przez 8 miesięcy...
Ja tak nie dałbym rady :mrgreen:

Pozdrawiam serdecznie

Za każdym razem odchodzenie bywa bolesne i dramatyczne, zarówno dla tych, którzy są związani emocjonalnie jak i tych odległych obserwatorów...
Nie wiem czego uczy ten fakt innych, na mnie działa nie tylko przygnębiająco, ale uczy mnie przede wszystkim pokory, przypomina, że nic nie jest dane na zawsze...że zawsze coś się kończy...

Witam, mnie bombkowe szaleństwo nie dotknie, aż takim estetą nie jestem, a orgia kolorów na świątecznym drzewku, jakoś nie odpowiada mi za bardzo...
Pozdrawiam niedzielnie

kmis757, Zazdroszczę spotkania :uuu:

Niekiedy chciałbym być w tylu miejscach, z tyloma osobami, mieć przyjemność uściśnięcia przytulenia do serca, tych osób, które poznałem dzięki Forum.

Justynko pisząc o swojej koleżance Oli, że jej wyleczenie mieści się w kategorii cudu...
Wszyscy żyjemy, cieszymy się obecnością naszych bliskich i dalekich właściwie na zasadzie cudu.
Tocząc swoje życie nie zastanawiamy się nad tym co wydarzy się jutro, my wiemy, że rano wstaniemy znów do pracy, że zrobimy zakupy itp itd, nie wyrastamy poza schemat dotychczasowego życia, nie bierzemy pod uwagę jakichś szczególnych wydarzeń...
Zwyczajnego życia... tego sobie najczęściej życzymy, a każda zmiana, każda rafa na naszej drodze, to źródło niepokoju i stresu, nawet jeśli w swoich fantazjach i marzeniach przeżywamy niesamowite przygody, to tak naprawdę potrzebujemy właśnie rutyny, bezpieczeństwa, czyli ciepłego bajorka, w którym czujemy się najlepiej...bo znamy i tak naprawdę kochamy swoje nudne życie, niespodzianki już nie pociągają nas tak bardzo, zwłaszcza, gdy mieliśmy dzieścia lat.... teraz każda m niespodzianka to zagrożenie dla naszego spokojnego życia... warto być nudnym, bo to oznacza bycie bezpiecznym... poniekąd...
Pozdrawiam serdecznie

Witaj Justynko. :lol:

Kolejny tydzień za nami, kolejne zadania i zwykły szary tydzień przed nami.
Tylko od nas zależy co będziemy na jego temat powiedzieć z tydzień...
Podsumowując czas, który mija możemy określić z dokładnością do jednego uśmiechu powiedzieć ile razy zasępiliśmy się, ile razy powiedzieliśmy dzień dobry, czy zwyczajnie przeszliśmy obok drugiego człowieka obojętnie...
W sytuacji, w jakiej znajduje się większość z nas niekiedy odnoszę wrażenie, że marnujemy nasz czas pisząc o zwykłych szarych dniach, a sprawy naprawdę ważne jakoś mijają nas zostając niezauważone, pewno, że życie każdego z nas składa się głównie z szarych dni, że życie jest zrutynizowane i w sumie nudne, że sprawy naprawdę wykraczające poza normę trafiają się bardzo rzadko....a żyć zgodnie z tym co mądrzy ludzie doradzają nam aby nasze życie było naprawdę ciekawe i wartościowe, jest zwyczajnie prawie niemożliwe, bo ograniczają nas czas, pieniądze, możliwości fizyczne i samo otoczenie, w końcu nikt nie żyje w próżni.
Justysiu, życzę Ci udanego tygodnia, ciekawych zdjęć, ciekawych książek, cudownej muzyki i wiele radości z każdej chwili

Witaj Justynko wraz ze swoimi Gościami
http://www.youtube.com/wa...4&feature=share
Wspaniałe odkrycie, wspaniały głos. gratuluję.
Jestem na etapie odsłuchiwania starych płyt, ale to nagranie szalenie spodobało się jest naprawdę cudne, nie wiem dlaczego skojarzyło się z wczesną Janis Joplyn, w okresie kiedy śpiewała jeszcze liryczne kawałki (miała takie epizody i są naprawdę cudne) ale myślę że to przez ten luz, który potrafią stworzyć.

Ode mnie coś zupełnie innego
http://www.youtube.com/watch?v=NpAYBsWcLuM
http://www.youtube.com/wa...feature=related
http://www.youtube.com/wa...feature=related
i nie potrafię tego sobie odmówić, choć nie jesteś pamiętać o tym zespole w sumie jednego przeboju, z gorącymi pozdrowieniami
http://www.youtube.com/wa...feature=related
http://www.youtube.com/wa...feature=related

Witaj Justynko :lol:

Cieszą mnie Twoje dobre wyniki, to zawsze ogromna radość dowiedzieć się że ktoś ma lepiej od nas... co wcale nie oznacza, że u mnie jest coś nie tak... u mnie wszystko pod kontrolą.

Kochani w związku z akcją naszego przyjaciela Gazdy zapraszam wszystkich odwiedzających ten wątek do głosowania na Bacówkę pod Breśnikiem, myślę że akcja jest o tyle ważna, że zostaliśmy do niej zaproszeni jako zespół wsparcia na tyle istotny, że musimy okazać się środowiskiem solidarnym i jednomyślnym, nie tylko zresztą w tej sprawie, a sukces będzie gwarantowany, nie tyko w tej sprawie.

http://krakow.naszemiasto...09df105f9e4da29
Justynko niestety ale linkowane piosenki zostały usunięte...
Myślę że poszukam ich i tak, a w ramach prezentu http://www.youtube.com/wa...&feature=relmfu
Z pozdrowieniami i prośbą o głosowanie dla Breśnika i naszego Gazdy... :lol:

[ Dodano: 2012-10-10, 21:05 ]
W USA obecnie prowadzona jest przez ostatni miesiąc akcja propagowana przed laty przez J. Kwaśniewską wsparcia i poparcia dla chorych na raka sygnowana różową wstążeczką.
Akcja ta znajduję szerokie odbicie społeczne zarówno wśród instytucji jak i osób prywatnych, Organizacje sportowe ozdabiają tym symbolem swoje stroje sportowe popierając i wspierając tą akcję.
Dotyczy ona wszystkich chorych onkologicznie nie tylko leukemii...

Witaj Justysiu :lol:

Próbuję odrobić trochę zaległości, bo zbiera się ich co raz więcej a ja z uporem lenia twierdzę, że zdążę wszystko naprawić, tylko muszę się lepiej poczuć... ale każde tłumaczenie ma swój kres...
Pogoda u mnie lekko barowa, dlatego musiałem rozpalić w piecu CO i przez chwilę czułem się jak na ognisku w lesie, gdzie z przyjemnością słuchamy trzasku płonących gałązek sosnowego suszu płonącego w ciszy wieczornej gdy romantyczne momenty zapadają nam w pamięć do końca naszych dni
http://www.youtube.com/watch?v=QyIvLgadGLk
W nastroju lekko nostalgicznym wspominam czar minionych lat, okres kiedy nie zdawałem sobie ile czeka mnie jeszcze niespodzianek, ile zwrotów w moich życiowych planach i nadziejach na dalsze życie...
Czytam o Twoich refleksjach po wyjściu z izolatki... i to jest dla mnie największym fenomenem... nie potrafiłbym przeżyć takiego okresu czasu w zupełnej izolacji, nie wyobrażam sobie siebie w roli np więźnia skazanego na lata pobytu w zamknięciu... cieszę się że los oszczędził mi takiego losu, a mój najdłuższy okres jaki przebywałem w warunkach ograniczenia wolności wynosił maksymalnie 2 tygodnie.
Myślę że przeżyłbym wszystko.... ale taką sytuację raczej wykluczam, mam na to za mało wyobraźni.
Wracam do dawnych chwil do minionych często już zapomnianych utworów muzycznych do ulubionych kompozytorów, utworów które z zaskoczeniem odkrywamy po latach zapomnienia...
Mimo, że z moją pamięcią dzieje się coś niezbyt dobrego, więcej zapomniałem niżeli pamiętam, ale zawsze cieszę się gdy uda mi się odnaleźć jakąś perełkę z dawnych lat...
http://www.youtube.com/wa...feature=related
I choć na chwilę wrócić do tego co było piękne w mojej przeszłości.
Pozdrawiam niedzielnie :mrgreen:

[ Dodano: 2012-10-07, 13:26 ]
http://www.youtube.com/wa...&feature=relmfu

Witaj Justynko :lol:

Miewam ostatnio nastroje jak pensjonariuszka Ale może to i dobrze...
Przypominam sobie stare utwory muzyczne, które zachwycały mnie przed laty i dziś też przynoszą chwilę radości i zachwytu nad tym co minęło praktycznie bez śladu.
Dla Ciebie i Twoich gości dwie bardzo różne ale za to niezwykle urokliwe melodie, dla mnie zawsze niezwykle pamiętne bez względu na upływ czasu.
http://www.youtube.com/watch?v=Qe-RCD_GUn0
http://www.youtube.com/watch?v=7VDs9EZbyok

Witaj niedzielnie Justynko, wraz ze swoimi gośćmi. :lol:

Nie wiem dlaczego, ale jakoś trochę jest mi za poważnie na Twoim wątku i czuję, że powinienem tu trochę narozrabiać....możliwości mam co prawda kiepskie, ale chęci dobre...
Mam nadzieję że troszkę się się uśmiechniecie, w końcu to tylko samo życie.
pozdrawiam serdecznie, życząc uśmiechu na co dzień.

http://www.youtube.com/watch?v=x5FYkSO2a98

Witaj Justysiu.
Myślę, że kiedy przychodzi jesień wszyscy zaczynamy czuć się trochę nieswojo,
Dotyka nas jakaś jesienna chandra, jakiś schmertzwelt prawdę mówiąc nic nam się nagle nie chce, to co do tej pory było bezproblemowe i proste jakoś nagle zaczyna nam niezbyt pasować...
Gdyby dotyczyło to tylko pojedynczych osób... ale czytając innych widzę że jest to szerszy problem, musimy chyba zwyczajnie odczekać, ja nie widzę innego sposobu na poprawę nastroju.
Cieszę się że po słabszym dniu szybko wracasz do normy, ja niestety jakoś nie mogę sobie poradzić ze swoimi nastrojami, może do słabości fizycznej podpięła się depresja związana ze zwykłym zmęczeniem materiału i teraz muszę naprawdę trochę popracować aby wrócić do zwykłej formy i tej odrobiny entuzjazmu i optymizmu, który tak długo jeż mi towarzyszył...
Poczekam.
Pozdrawiam serdecznie

Witam wieczornie
Justynko podobnie jak Agnieszka najprawdopodobniej utopiłbym się przy próbie przepłynięcia kilku metrów, niestety siłek chyba brakuje na takie wyczyny, ale kiedyś sobie to odbiję, swój basen ogrodowy już zlikwidowałem, raczej nie ma szans na korzystanie z niego przy tej pogodzie.

Zdjęcia ze spotkania z Kasią super. Jak to ktoś powiedział, ładnemu to wszędzie fajnie...aż mnie złości, że mnie tam nie było...nawet jak byśmy nie pogadali, to przynajmniej posłuchałbym...
Pozdrawiam serdecznie

Witaj Justynko

Zazdroszczę Wam uczestnictwa w biegu, zazdroszczę spotkania z Madzią i Jej wspaniałą Rodziną....
Cieszę się na spotkanie u Gazdy z uczestnikami kolejnego zlotu naszej Fundacji...

Dobrze jest gdy mamy na co czekać, gdy mamy jakiś nawet maleńki cel przed sobą.

Ostatni weekend nie był dla mnie nazbyt budujący ale to chyba jest już normą że w trakcie leczenia docierają do nas kiepskie dni...

Justynko mam nadzieję, że Ciebie nie będą dręczyć żadne paskudne nastroje i dolegliwości fizyczne, czego życzę Ci z całego serca 8-)

Witaj Justynko :lol:

Pisząc o swojej Przyjaciółce Oli podkreślasz, jak niewielka odległość, jest pomiędzy nadzieją i zwątpieniem, jak niewiele dzieli nas od wiary do zupełnego załamania.
Czytając blogi, dzienniki osób chorych wiem, że wielu z nas cieszy się niezwykłym hartem ducha i wiarą w skuteczność obranej drogi postępowania...
Ale wiem też że każdy z nas dochodzi w pewnym momencie do kresu swoich możliwości i zwyczajnie rezygnuje...

Często w swoich wypowiedziach zwracam uwagę na granicę do jakiej posuwamy się w walce o swoich najbliższych, do jakiego momentu powinniśmy posuwać się chcąc za wszelką cenę utrzymać przy życiu naszych ukochanych, czy zauważamy granicę pomiędzy miłością, którą kierujemy się w swoich pragnieniach, czy przekraczamy granicę egoizmu, każącą nam za wszelką cenę walczyć o życie naszych najbliższych.
To są trudne momenty, ale wiem, że zgoda na rezygnację, zgoda na zaprzestanie walki ma swój sens, jest miarą naszej zdolności do zrozumienia i współczucia, jest miarą naszego człowieczeństwa.

O ile rozumiem, że ludzie walczący do końca o swoje życie są godni podziwu i naśladowania... to tacy którzy doszli już do końca swoich możliwości fizycznych i psychicznych są dla mnie tak samo godni szacunku i zrozumienia jak Ci pierwsi, a może nawet bardziej.

Dziś jesteśmy silni, odważni, pełni wiary i nadziei... ale jutro nie jest już takie pewne, bo życie ciągle się zmienia...
Myślę że każdy z nas ma prawo do takich działań i postaw, które będą akceptowane przez nas samych i nasze otoczenie do momentu, gdzie nie zostaną naruszone nasze przekonania, że będziemy robić cokolwiek na siłę i za wszelką cenę.
Życie ma swoją cenę, ale nasze pojmowanie życia, jego wartość też jest zdeterminowane i jeśli dojdziemy do wniosku, że te wartości nie równoważą się.... zaakceptujmy rezygnację do utrzymania życia za wszelką cenę...